Frans Theunisz (79) wil áltijd onder de mensen zijn

Foto’s: Anouk Custers

“Opgeven? Nee joh!
Doorgaan!”

MAASTRICHT – We willen wel eens weten wie Frans Theunisz nu eigenlijk is zonder microfoon. Ofwel: kan hij goed niksen? Een afspraak blijkt zo gemaakt: na een appje belt hij meteen terug. Niet moeilijk doen, gewoon gaan – dat is sowieso zijn motto. Hij stelt voor om af te spreken in een restaurant in Maastricht, want een goede journalist moet volgens hem áltijd een hapje eten. Op mijn voorstel kiezen we voor De Zwaan op de Markt. “Prima keuze, volgens mij hebben ze daar zelfs mijn eigen biertje, het Frans Theunisz Bier!” vindt Frans.

Door Peter Swelsen

Op de afgesproken tijd is Frans Theunisz, de man van de legendarische hit Sjeng oan de geng, nergens te bekennen. Dan zie ik iemand wuiven: Frans, verstopt tussen een viertal tafelgenoten. “Ik zit hier al sinds half twee,” zegt hij met een brede grijns. Hij geniet zichtbaar van de gelegenheid, kent iedereen en staat altijd open voor een praatje.

Altijd onder de mensen
Wie is Frans als hij geen artiest is? Hij fronst en moet bekennen dat dat eigenlijk precies dezelfde gast is. Hij is op en buiten de bühne een aimabele, benaderbare man – ofwel, zoals hij zelf zegt: een echt mensenmens. Waar andere artiesten zich weleens terugtrekken in de artiestenfoyer, mengt Frans zich altijd al voor zijn optredens onder het publiek. Hij geniet simpelweg van de mensen, of het nu bij een optreden is of in zijn vrije tijd met familie, zijn vriendin en kleinkinderen. Hij doet veel gratis klusjes voor vrienden en kennissen of zit graag bij zijn goede vriend Berry Vos op het terras van restaurant Voshoes boven op de Schweinberg. “Prachtig uitzicht, een lekker glas erbij, wat wil je nog meer?”

Geen artiestenfoyer voor Frans
Televisie kijkt hij nauwelijks, behalve dan af en toe voetbal. Speciale hobby’s heeft hij ook al niet. Zijn grootste plezier haalt hij nu eenmaal uit het blij maken van mensen. Zo bezoekt hij regelmatig de Mariakapel van de OLV-basiliek samen met mensen die ziek zijn of het geestelijk moeilijk hebben. “Maria geeft die mensen kracht,” zegt Frans. “Pastoor Kures zegt altijd: ‘Frans brengt de schaapjes weer terug naar onze lieve vrouw.’” Muziek heeft een bijzondere werking, merkt hij onder meer wanneer hij onbezoldigd zingt voor mensen met dementie. “Er is een oudere Antilliaanse dame die erg in zichzelf is gekeerd, maar zodra ik binnenkom, schiet ze altijd in de lach,” vertelt hij met zichtbaar plezier. Daarnaast is hij een meester in nietsdoen. “Ik ben de ideale kandidaat voor FFniks. Ik kan uren wezenloos voor me uitkijken en genieten,” lacht hij.

Muziek en nietsdoen
Op de vraag of hij mindere kanten heeft, denkt hij even na. “Niemand weet dat ik een grootgebruiker van de Airfryer ben. In het weekend gooi ik gewoon wat friet of snacks in de airfryer. Schrijf maar op: Frans is een airfryer Freak!” buldert hij. “Maar ik compenseer dat met vitaminepillen. Sla is voor konijnen.” Voetbal, uit eten en wandelen met de honden van zijn vriendin horen ook bij zijn leven. En af en toe een tripje met zijn zonen Patrick en Robbie, bijvoorbeeld naar Turkije of Oostenrijk. Werken hoeft hij allang niet meer. Zijn pensioen uit de vele jaren die hij als beroepsmuzikant in loondienst werkte is gewoon goed. Toch treedt hij nog regelmatig op. Zelfs toen hij onlangs ziek was en de dokter hem afraadde te werken, bleef hij doorgaan. “De dokter vond het niet slim om drie optredens op een dag te gaan doen, maar ik wilde iets hebben. Ik haat het om mensen teleur te stellen. Toen heb ik gelukkig een kuurtje gekregen. Het eerste optreden ging goed, het tweede werd ik opeens duizelig en steunde ik soms even tegen een pilaar. Maar stoppen? Nee joh! Doorgaan!” Dan valt hij stil, kijkt naar zijn handen en mompelt dan eerlijk: “Soms is doorgaan ook gewoon de makkelijkste manier om met verdriet of ongemak om te gaan.”

Herinneringen blijven bewaard
Aan het eind van ons gesprek bestel ik een Frans Theunisz biertje. De ober zoekt, maar komt terug met de melding dat het al sinds 2014 niet meer verkrijgbaar is. Frans is zichtbaar teleurgesteld. “Hoe kan dat nou?” vraagt hij zich hardop af. Maar dan haalt hij zijn schouders op: “Nou goed jong, het is wat het is, we gaan een hapje eten. En jij betaalt niks, ik trakteer altijd!”
Bij het afscheid vraagt hij waar ik geparkeerd sta. “Vrijthof,” zeg ik. Meteen pakt hij zijn portemonnee. “Hier, een tientje, je moet niet op kosten worden gejaagd.” Met veel moeite sla ik zijn gebaar beleefd af. Op dat moment rent de ober naar buiten met een flesje bier in zijn handen dat hij in de kelder heeft gevonden. Een Zwoer Blond uit 2014, met de vrolijke naam: ‘Wie weet waar Frans-Teun is’. Frans staart even naar het etiket, slaat de ober op de schouder en straalt. “Zie je nou wel jong!” roept hij uit.