Paardencoach Kirsten Stevens

‘Wat paarden je leren over loslaten

KERKRADE – Op het eerste gezicht lijkt paardencoach Kirsten Stevens gewoon in een woonwijk in Kerkrade te wonen en te werken. Maar achter de huizen schuilt een wereld die je niet zou verwachten. Achter haar woning ligt liefst 3.000 vierkante meter aan weides en stallen, met vier paarden. En ze is niet de enige: sommige buurtbewoners blijken ook enorme stukken grond achter hun huizen te hebben.

Door Peter Swelsen

Paardencoaching: direct en confronterend

Paardencoaching is geen zweverig gedoe. Geen ellenlange gesprekken waarin je probeert te verklaren wat er misgaat. Hier gebeurt alles in het moment. Je lichaamstaal, je spanning, je intentie—het paard pikt alles feilloos op. En dat maakt het soms confronterend. Ik weet dat uit eigen ervaring.

Een tijd geleden leerde ik bij een andere paardencoach dat ik té graag wil. Alles moet snel en het liefst dwing ik dat af. Dat gedrag werd direct afgestraft: het paard negeerde me compleet. Vandaag besluit ik het anders te doen. Ik blijf ontspannen, doe nonchalant—en verrek, daar is Uryelle, een speelse tweejarige merrie. Ze komt meteen naar me toe. Of lag dat toch aan de paardenkoekjes in de jas van de trainer? Hoe dan ook, ze laat zich gewillig aaien en probeert zelfs mijn pet te stelen.

Na een paar minuten verschijnt Diego, de onbetwiste leider van het stel. Hij stuurt Uryelle kordaat weg en wandelt zelf verder. Kirsten lacht. “Een mevrouw zei laatst: ‘Dat lijkt mijn man wel!’”

De stille taal van een paard

Kirsten ziet in de interactie met paarden veel meer dan je op het eerste gezicht zou denken. “Mensen komen hier vaak met een hulpvraag voor hun kind. Maar negen van de tien keer ontdekken de ouders al snel dat ze zelf vastzitten in patronen en baat hebben bij paardencoaching. Zoals die vader die zijn zoon wilde helpen, maar zelf een paard moest begeleiden. Hij greep het touw direct vlak bij de hals, strak in de controle. Het paard weigerde te lopen. ‘Waarom houd je het zo vast terwijl je twee meter touw hebt?’, vroeg ik hem. Hij viel stil en besefte dat hij de neiging had om weinig ruimte te geven…”

Een paard liegt niet

Paarden reageren puur op wat er is, niet op wat je probeert voor te wenden. Ze voelen je spanning, je intenties, je angsten. “Sommige mensen zeggen dat het prima met ze gaat,” vertelt Kirsten. “Totdat ze bij een paard staan dat plotseling onrustig wordt. Hun adem zit hoog, ze zijn gespannen. En het paard spiegelt dat feilloos.”

Zelf ervaart Kirsten dit ook nog regelmatig. “Soms ben ik gehaast, wil ik snel afronden. Dan gaat een paard op mijn voet staan. Dat is geen toeval. Ze laten me direct zien dat ik niet in het moment ben.”

Durf het proces aan te gaan

Kirsten herinnert zich een jongetje van negen, met autisme. Sinds de scheiding van zijn ouders had hij geen woord meer gesproken. Ze vroeg hem niets en liet hem gewoon Diego borstelen. Na een kwartier begon hij opeens te praten, alsof er iets in hem loskwam. En hij ging daar thuis gewoon mee door.

Paardencoaching is geen trucje dat je even leert. Het is een proces. “Je kunt een paard niet dwingen,” zegt Kirsten. “Als je blijft pushen, trekt het zich terug. Dat is hoe relaties ook werken. Je moet ruimte geven, grenzen respecteren, en pas dan ontstaat er verbinding.”

Systemisch werken 

Kirsten weet zelf hoe het is om patronen te doorbreken. Jarenlang werkte ze als jeugdhulpverlener, tot ze zich gevangen

voelde in regels en bureaucratie. Na een slapeloze nacht nam ze ontslag en koos ze voor haar passie: paardencoaching. Om zich goed voor te bereiden, volgde Kirsten meerdere opleidingen. Ze behaalde een basisopleiding paardencoaching en voltooide daarna de Academie voor Paardencoaching en Life Coaching. Daarnaast specialiseerde ze zich in trauma- en systemisch werken. “Je kunt hier best aan forse trauma’s raken. Dan is het belangrijk dat je als coach weet wat je doet en dat je samenwerkt met andere professionals.”

Gedragsverandering in de praktijk

Een paard vraagt om duidelijkheid en reageert direct op je gedrag. Ouders zeggen vaak: ‘Dit is echt de laatste keer dat ik het zeg!’ Niet alleen tegen hun kinderen, maar ook tegen de paarden. Maar hoe duidelijk ben je dan eigenlijk? Hoe betrouwbaar?

“Een paard trapt daar niet in,” zegt Kirsten. “Als je niet consequent bent, gaat het gewoon met je aan de haal.” Paarden leren je dat kleine signalen vaak sterker zijn dan grote gebaren. Sommige mensen denken dat ze met wijdse armbewegingen een paard kunnen sturen, maar het werkt juist andersom. “Een subtiele heupbeweging is vaak al genoeg.”

En de paarden zelf? Die krijgen regelmatig rust. “Ze zijn geen onuitputtelijke bron van energie.” Want net als wij hebben ook zij ruimte nodig. Ruimte om zichzelf te zijn, te bewegen, te voelen. En misschien is dát wel de mooiste les die ze ons kunnen leren.

Foto: Anouk Custers