Stefanie en de kracht van ’t Ponk

FOTO: Jo Pöttgens

Een uniek carnavalsfenomeen dat alleen in Nieuwenhagen bloeit

LANDGRAAF – Zoek je online naar ’t Ponk, dan krijg je alleen maar foute informatie. Maar wat blijkt? Dit bijzondere verschijnsel komt alleen in Nieuwenhagen voor en is daarmee een uniek stukje carnavalscultuur. ’t Ponk is een soort carnavalsprinses, maar dan dus exclusief voor de vrouwengroep De Unskes uit Landgraaf.

Door Peter Swelsen

Een bijzonder unske
De Unskes – dialect voor ‘100 grammetjes´ – bestaan uit 23 dames. Elk jaar is er één unske dat net iets zwaarder weegt: ’t Ponk. “Maar niet veel hoor, nog geen kilo,” glimlacht Ponk Stefanie. “Bij ons is iedereen gelijk. Ik draag geen prinsessenjurk, maar hetzelfde uniform als de rest, alleen met een paar extra accessoires zoals een boa, een speciale hoed en een scepter.”
Stefanie werd drie jaar geleden lid van De Unskes, na twee seizoenen op de wachtlijst te hebben gestaan. Bij haar aanmelding maakte ze één ding direct duidelijk: “Ik wil nooit Ponk worden!” Toch stond ze afgelopen voorjaar ineens oog in oog met voorzitter Diny, die haar vroeg om langs te komen. “Ik dacht eerlijk gezegd dat ze me misschien zou vragen om adjudant te worden,” vertelt Stefanie. “Maar toen kwam toch de hamvraag: Of ik bereid was om Ponk te worden?”
Het nieuws kwam als een schok. “Ik heb echt een paar dagen nodig gehad om na te denken. Het voelde als een enorme verantwoordelijkheid maar ook als een grote eer. Ik ben best een beetje verlegen en hou er niet van om op de voorgrond te staan.” Samen met haar man Roger besprak ze de vraag. “Hij zei meteen: ‘Dit is een kans om iets nieuws te proberen, om te groeien.’ Uiteindelijk dacht ik: waarom ook niet? Je leeft maar één keer.”

De eerste stappen als Ponk
Stefanie’s dagelijks leven speelt zich af in Waubach, waar ze samen met haar man Roger en hun twee kinderen, Lex en Jur, woont. Ze werkt als ambulant begeleider bij JENS en vindt voldoening in het ondersteunen van gezinnen en individuen. Na een lange werkdag geniet ze van tijd met haar gezin, wandelingen met hun hond Joep of een goed bordspel.
De eerste weken als Ponk waren lastig. “Ik voelde me onzeker op het podium. Je denkt continu: wat doe ik hier eigenlijk?” Stefanie’s adjudanten, Veerle en Chantal, waren echter een grote steun. “Ze hebben me echt geholpen om in mijn rol te groeien. Hun vertrouwen gaf mij ook zelfvertrouwen.” Voorzitter Diny bevestigt dit met trots. “We hebben allemaal die groei bij Stefanie gezien. Het is niet makkelijk om ineens die zichtbare rol te hebben, maar ze doet het fantastisch. Ze is spontaan, charmant en staat er helemaal.”

Een vereniging van en voor vrouwen
CV de Unskes is een bijzondere vereniging. Alles wordt door de dames zelf geregeld. Mannen blijven op de achtergrond, tenzij er sterke armen nodig zijn. “Ze mogen wel meedoen aan de festiviteiten, maar verkleden zich niet en blijven een beetje op de reservebank,” knipoogt Diny. Diny was zelf de allereerste Ponk en later ook de 11e. Haar dochter Chantal droeg de titel tijdens het 2×11-jubileum. “Het is bijzonder om te zien hoe elke Ponk de rol op haar eigen manier invult,” vertelt Chantal.
Voor Stefanie is het carnavalsseizoen een aaneenschakeling van mooie momenten. Het absolute hoogtepunt wordt de Damessitzung op 9 februari. “Die is bijna uitverkocht en belooft weer fantastisch te worden. Kinderen zijn ook welkom bij activiteiten. De meisjes krijgen een officieel uniformpje en de jongens een giletje. Liefkozend worden ze ‘de grammetjes’ genoemd.
Stefanie sluit af met haar persoonlijke motto: “Samen is alles leuker!” Ze geniet van nieuwe vriendschappen en ook het goede het contact met prinsen en prinsessen van andere carnavalsverenigingen ervaart ze als inspirerend.